ความเหงา "เพื่อนหรือศัตรู"

                                       ฉันเรียกมันว่าเหงา

                             สำหรับฉันแล้ว ความเหงา เป็นปัญหาอันน้อยนิดในสมัยเรียน แต่นับจากฉันเข้าสู่วัยทำงาน นับแต่นั้น ความเหงา เริ่มคลืบคลานเป็นปัญหาสำคัญปัญหาหนึ่งที่สร้างความเหนื่อยหน่ายในใจ
ฉันคิดเสมอว่าจัดการกับความเหงาได้ตั้งแต่สมัยเรียนเพราะฉันจัดการมันด้วยการอยู่ กิน เที่ยวกับหมู่เพื่อนความเหงาเลยควบคุมได้ แต่นับจากเข้าสู่วัยทำงานฉันเริ่มสังเกตว่าเจ้าความเหงามันไม่ได้ถูกฉันกำจัดแต่มันคือศัตรูที่ไม่มีวันตาย วัยทำงานของฉันที่ห่างจากกลุ่มเพื่อนสนิท ไกลครอบครัว มีเพื่อนในที่ทำงานที่รู้ๆกันอยู่ว่าเพื่อนในที่ทำงานไม่ใช่มิตรที่แท้จริง วันๆหนึ่งเรารู้จักกันด้วยงาน เราสนทนาเรื่องงาน เรารักกันทะเลาะกันเพราะงาน เรายินดีเราเสียเพราะงาน สำหรับฉันจึงไม่ได้เรียกว่าเพื่อน เมื่อระยะทางพรากเพื่อนและครอบครัว เจ้าความเหงาเลยกลับมา ฉันรู้เสมอว่าเมื่อความเหงาเข้าใกล้ฉันมันมีความรู้สึกอย่างไร มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้รู้เพียงแค่ว่ามันไม่ใช่ความสุข และฉันคงต้อนรับมันในเวลายาวนานไม่ได้ฉันจึงหาหลากหลายวิธีเพื่อกำจัดมัน ด้วยงานที่เพิ่มขึ้น ด้วยหนังสือ ด้วยเพลง ด้วยหนัง และกีฬา แต่หาไม่ความเหงาถูกกำจัดได้เพียงช่วงสั้นๆเมื่อไรที่ฉันเหนื่อย ฉันท้อมันก็กลับมาอีก เหมือนมันไม่มีวันตาย ฉะนั้นไม่ผิดที่ฉันจะให้สถานะความเหงาเป็น "ศัตรู"

                            ฉันเบื่อความเหงา ฉันพ่ายแพ้ต่อความเหงาจนนับไม่ถ้วน ฉันเหมือนกับหลายล้านคนที่หาวิธีกำจัดความเหงา แต่นับวันความเหงาก็แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ฉันจึงเริ่มตั้งสติและทบทวนทุกอย่างใหม่ทั้งหมด จึงได้รู้ว่า เหงาจะอ่อนแอลงหากเราเรียนรู้มัน ซึ่งแต่ละคนมีวิธีที่แตกต่างกันไปแต่สำหรับฉันเลือกที่จะใช่วิธีนี้ นั่นคือเปลี่ยนสถานะความเหงา จากศัตรูมาเป็นเพื่อน โดยที่ฉันจะต้องเรียนรู้ทุกอย่างของความเหงาเหมือนทำความรู้จักเพื่อนคนหนึ่ง ฉันมั่นใจว่าวิธีนี้จะอยู่กับความเหงาได้ ใช่อยู่ได้แต่ไม่ได้หมายความว่าอยู่อย่างมีความสุข ฉันเริ่มท้อกับวิธีนี้ จึงเริ่มตั้งสติใหม่โดยไม่สนใจความเหงาทุ่มเทเวลาให้กับทุกอย่างรอบตัวจนความเหงาหายไปเพราะไม่มีเวลาแม้แต่จะเหงา เหมือนฉันจัดการมันได้แต่ผลที่ได้รับคือความเหนื่อยถาโถมเข้าใส่ฉัน เมื่อฉันคิดทบทวนเปรียบเทียบสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดฉันจึงได้รู้ว่าไม่มีวันที่ฉันจะกำจัดความเหงาได้ เพราะแท้จริงแล้วตัวตนแห่งความเหงาถูกสร้างขึ้นด้วยใจของฉันเองถ้าจะกำจัดความเหงาฉันคงต้องกำจัดใจตัวเองจริงมั้ย
                            
                             เมื่อเหงาเกิดจากใจก็ต้องแก้ที่ใจ แต่จะมีสักกี่คนที่ชนะใจตัวเองหลายต่อหลายคนแพ้ใจตัวเอง และฉันคือหนึ่งในนั้น ฉันเพียงหวังว่าวันหนึ่งฉันจะทำลายความเหงาที่ใจฉันสร้างขึ้นด้วยใจของฉันเองและเมื่อวันนั้นมาถึงย่อหน้าต่อไปจะเกิดขึ้น?